بخشی از مجموعهٔ |
---|
تاریخ کره |
![]() |
گاهشمار تاریخ کره |
دائه جویونگ | |||||
---|---|---|---|---|---|
پادشاه بالهه | |||||
سلطنت | ۶۹۸–۷۱۹ | ||||
پیشین | بنیانگذاری پادشاهی | ||||
جانشین | پادشاه مو | ||||
زاده | ۶۴۵ | ||||
درگذشته | ۷۱۹ | ||||
همسر(ان) | چولین/شاهزاده سوک یانگ (برادرزاده بوجانگ) | ||||
فرزند(ان) | دائه مویی، دائه مونیه، ده چوی ژین، دائه موبانگ، دائه نانگ آ | ||||
| |||||
خاندان | خاندان دائه |
پادشاهان کره بالهه |
---|
۱- گو ۶۹۸ - ۷۱۹ |
پادشاه گو (کرهای: 고왕؛ ۶۴۵ میلادی – ۷۱۹ میلادی) با نام زمان تولد دائه جویونگ بنیانگذار پادشاهی بالهه بود که از حدود ۶۹۸ بعد از میلاد تا ۷۱۹ بعد از میلاد بر این کشور حکومت کرد. اصل و نسب او به شدت مورد مناقشه است. تعداد زیادی از تاریخ دانان کرهای او را از وارثان گوگوریو و برخی از تاریخ دانان در چین او را از اقوام مالگال میدانند.
در سال ۶۶۸، سلسلهٔ گوگوریو، توسط سلسلههای شیلا و تانگ از بین رفت. در نتیجه بیشتر سرزمین گوگوریو به دست تانگ افتاده و حدود صد هزار تن از مردم گوگوریو به اسارت تانگ درآمدند. بعد از سه دهه تحمل رنج و اندوه، قبیلهٔ خیتان در سال ۶۹۸ در منطقه یک شورش را آغاز کرد. در آن زمان بود که یکی از پناهندگان گوگوریو فرصت را غنیمت شمرده و هم وطنان خود را به منطقهٔ سابق گوگوریو در مجاورت رودخانهٔ لیائو هدایت کرد. این شخص کسی جز ته جویونگ نبود.
پیشینه
دائه جویونگ اولین فرزند ژنرال گوگوریویی دائه جونگسانگ بود، محل تولد وی مشخص نیست، اما کتاب تاریخ جدید تانگ ریشه وی را از مالگال یا همان موهه (جورچنها) میداند در نسخه کهن این کتاب اما درکنار ذکر این مسئله، او را از اهالی موهه دانسته و ذکر کرده که شاخهای از مردم گوگوریو بودهاند (درحالیکه در کتاب جدید این مسئله صادق نیست). پدر وی یکی از جنگجویان مورد احترام و تنومند سرزمین گوگوریو بود که طی نبردهای مداوم با تانگ به شهرت رسیده بود و به همین دلیل مقبولیت نسبی را نیز نزد مردم داشت.
دائه جویونگ احتمالاً در اواخر سلسلهٔ گوگوریو متولد شده است او و پدرش مصمم بودند تا گوگوریو را احیا کنند. او با سردستهٔ قبیلهٔ مالگال یعنی گول سابیو متحد شد تا پناهندگان گوگوریو و قبایل مالگال را به منطقهٔ شمال شرقی منتقل کنند. سلسلهٔ تانگ تلاش کرد تا دائه جویونگ را از پای درآورد، اما دائه جویونگ و ارتش او پس از مقاومت، سرانجام پیروز شدند. پس از سالها استثمار و مهاجرتهای متناوب، پناهندگان گوگوریو از لحاظ جسمانی خسته بودند، با این حال به یک ارتش تنومند مبدل گشته و نبوغ خود را در نبردها نشان دادند. دائه جویونگ ۱۰۰۰ کمین را در منطقه انجام داد، استراتژی وی در برابر ارتش سلسله تانگ موفقیتآمیز بود. وی با استراتژیهای بی نقص خود، پیروز میدان نبرد شد. و پس از پیمودن مسافتی ۵۰۰۰ کیلومتری سرانجام در سال ۶۹۸ یک دژ در کوهستان دونگ مو ساخته شده که پادشاهی جین (باله) نامیده شد.
بنیانگذاری بالهه
پس از اینکه ارتش تانگ ته جونگ سانگ را کشت. ته جویونگ نیز ارتشهای مردمی گوگوریو و سپاهیان قبیله مالگال را یکپارچه کرد و به کشور تانگ (چین امروزی) یورش برد. پیروزی قدرتمندانه او در نبرد چون مون ریونگ بر تانگ، به او توانایی داد تا بتواند کشوری جدید تأسیس کند. در سال ۶۹۸ ته جویونگ خود را پادشاه خواند و پادشاهی جین(بالهه) را اعلام نمود. او مرکز حکومت خود را در جنوب کوهستان دانگمیو بنا کرد و قلعه دانگمیو را ساخت. جویونگ تلاش کرد که بر سیاستهای میان تانگ و شیلا، خیتان، گوکترکها و تعدادی از قبایل مستقل مالگال دخالت کند و روابط دوستانه آنها با تانگ را به پایان برساند، پس از چند سال این رؤیای ته جویونگ به حقیقت پیوست و کشورهای زیر دست تانگ علیه امپراتوری شوریدند.
سرانجام در سال ۷۱۳ ته جویونگ نام امپراتوری خود را بالههنهاد. در سال ۷۱۳ ته جویونگ لقب «شاه شاهان بالهه» را از امپراتور شوان زونگ اول (امپراتور تانگ) دریافت کرد.
پس از رسیدن به یک دوره از ثبات در امپراتوری، شاه ته جویونگ روشن ساخت که دوستی با سلسله شیلا امکانپذیر نیست زیرا ارتش تانگ با کمک شیلا توانست گوگوریو را شکست دهد (گوگوریو خاستگاه کشور بالهه بود). این عقیده غیر دوستانه را پسر دائه جویونگ یعنی گومی که جانشین او بود ادامه داد که منجر به دهههای متمادی جنگ بینتیجه بین سه کشور شد. هرچند که سلسله تانگ از نظر ارتش برتر بود، با این حال در یک برهه زمانی بالهه توانست شهر بندری چین (یانگژو) در ساحل دریای زرد را غارت کند و بارها ارتش شیلا را شکست دهد؛ این برتری و سیطره تام بر منچوری و حوالی آن در قرن نهم به اوج رسید.
پس از حدود ۲۳۰ سال از پیدایش آن، بالهه در تاریخ محو شد. در طول زمان این سلسله توجه کمی را به خود جلب کرده بود، با این حال مؤسس آن یعنی ته جویونگ به وسیلهٔ احیای شکوه امپراتوری گوگوریو و القای امید و روحیه شجاعت به پناهندگان گوگوریو اثری به یادماندنی را در تاریخ کره از خود به جای گذاشته است. ته جویونگ تنها یک قهرمان نیست، زیرا دستاوردهای وی نقشی حیاتی را در شکلدادن کره ایفا نموده است، وی با احیای سرزمینهای گوگوریو، آن را از استعمار سلسله تانگ خارج ساخت.
مرگ و جانشینی
سرانجام شاه ته جویونگ در سال ۷۱۹ از دنیا رفت و پسر او ته مو یه (گوم) بر تخت سلطنت نشست و پدرش را دفن کرد و به او لقب پادشاه گو را داد. این لقب به این معناست که ته جویونگ ادامه دهنده سلطنت گوگوریو است.
خانواده
ته جویونگ دارای دو همسر بود. پسران او از همسر اولش ته مو یه (گوم) بودند. پسران او از همسر دومش ته چوی چین، ته هو بانگ، ته نانگ آ بودند.
سرانجام ته مو یه (گوم) از همسر اول ته جویونگ که بزرگترین پسر او بود به تخت سلطنت نشست.
میراث
ته جویونگ با ایجاد حکومت بالهایی توانست مردم آواره گوگوریو را نجات دهد و کار مهمی را در تاریخ کره انجام دهد با این حال به دلیل استعمار ژاپن نقش حکومت بالهایی و ته جویونگ در نظر مردم کماهمیت شد.
منابع
▪[특별기고 7]고구려를 계승한 발해국(698∼926)
کتابشناسی
- Kim, Alexander (2011a), Relations Between Bohai and Silla (7th to 9th Centuries): A Critical Analysis
- Kim, Alexander (2011), The Historiography of Bohai in Russia
- Kim, Alexander (2015), The Problem of the Ethnic Composition of the Bohai State – A Comparative Analysis of Russian and Korean Materials