(تغییرمسیر از لهجه گراشی)
گراشی | |
---|---|
زبان بومی در | ایران |
منطقه | استان فارس |
فارسی | |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | – |
گلاتولوگ | gera1240 [۱] |
لهجه گراشی یکی از لهجههای زبان اچمی است که خود یکی از بازماندههای زبان پارسی میانه (پارسیگ/پهلوی) است که در شهر گراش در جنوب استان فارس ایران متداول است. اچمی زبان مناطق جنوب فارس و غرب هرمزگان و شرق بوشهر مانند شهرستانهای لارستان، خنج، گراش، اوز و بستک است و در مقایسه با زبان فارسی امروزی، دستنخوردهتر است.
ضمایر
گسسته | پیوسته | |||
---|---|---|---|---|
شخص | مفرد | جمع | مفرد | جمع |
یکم شخص | ما | اَما | اُم | مو |
دوم شخص | تِه | شُما | اُت | تو |
سوم شخص | ای/اَنَه | ایشنیا/اَنَشنیا | اُش | شو |
واژگان
تلخ=تَهر
رَچِنهَ=ناودان
پَرواسَه=جانپناه
شور=شِر shēr، سِر sēr
مِسِراو=حياط(میانسرا)
خَش=خوب
بوری=خیلی
بُرهِ=برو
ذا=میآید
چو=رفت
وَ=وايسا
لِچ=مارمولککوچک
کَلپُک=مارمولکبزرگ
آویشن=اَوِشَه
اَسَمَه=پلوکش
گَپ=بزرگ
منابع
- ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "گراشی". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
{{cite book}}
: Invalid|display-editors=4
(help)
- اقتداری، احمد (۱۳۷۱). لارستان کهن و فرهنگ لارستانی. تهران: جهان معاصر.
- سلامی، عبدالنبی (۱۳۸۶). گنجینهٔ گویششناسی فارس. ج. ۴. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۷۳-۳.
- صلاحی، عبدالعلی (۱۳۹۴). جامعهشناسی گراش. شیراز: دانشنامهٔ فارس. شابک ۶۰۰-۹۰۳۳۵-۷-۸.
- کوهکن، سپیده؛ گلفام، ارسلان (فروردین و اردیبهشت ۱۴۰۰). «از الزام تا نیاز ذاتی؛ «باید» در زبانهای ایرانی غربی نو». جستارهای زبانی. تهران: دانشگاه تربیت مدرس. ۱ (۶۱): ۱۱۵–۱۴۳.
- مالچانوا، ای. ک. (پاییز ۱۳۸۰). معصومه احسانی. «گویشهای لاری». نامهٔ فرهنگستان. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی. ۵ (۲): ۱۸۳–۱۸۷.
- نمیرانیان، کتایون (پاییز ۱۳۹۹). «ذال معجمه در گویش محلهٔ ناساگ شهر گراش». ادبیات و زبانهای محلی ایرانزمین. یاسوج: دانشگاه آزاد اسلامی واحد یاسوج. ۱ (۲۹): ۷۳–۸۶.