اینجا یک صفحهٔ بحث برای گفتگو پیرامون بهبود مقاله کاپیتولاسیون است. اینجا انجمن نیست که راجع به موضوعهای عمومی پیرامون موضوع مقاله گفتگو کنید. |
سیاستهای مقاله
|
یافتن منابع: گوگل (کتابها · اخبار · روزنامهها · آکادمیک · تصاویر آزاد · ارجاعات وپ) · اخبار آزاد · جیاستور · نیویورک تایمز · کتابخانه وپ |
![]() | این مقاله با درجه کیفیت ضعیف و اهمیت متوسط دارای امتیاز ۱٬۲۷۳ در ویکیپروژه نسخهٔ آفلاین است.
جزئیات بیشتر
|
این ربطی به تسلیم ندارد و در اینجا توضیح داده شده: http://www.britannica.com/eb/article-9020158/capitulation--مولیر ۸ دسامبر ۲۰۰۷، ساعت ۱۰:۱۰ (UTC)
تغییر ندهید
دوست گرامی شماره خواهش می کنم در مقاله دست نبرید. امام خمینی در سال های چهل امام خمینی نبوده اند. برای آگاهی شما درباره هر شخص اگر می نویسید باید نام او را در هر دوره ای از زندگی اش با عنوان آن دوره بیاورید. ایشان که از جوانی امام نبوده اند. ایشان حجت الاسلام بوده اند و مراحل دیگر را طی کردند تا به آیت الهی رسیدند و سپس پس از انقلاب امام امت شدند. با سپاس از توجه شما--Bellavista1957 ۲۵ سپتامبر ۲۰۱۰، ساعت ۰۹:۴۸ (UTC)
- درود جناب بلاویستا. اصولا پیشوند امام و آیتالله را هر جا پشت نام ایشان دید میتوانید حذف کنید (مگر در نقل قولها، تیترهای منابع و بخش آغازین مقالهی خود شخص). راجع به مقولهی القاب اینجا توضیحات نسبتا مبسوطی موجود است. دوستدار Cobain ۲۵ سپتامبر ۲۰۱۰، ساعت ۰۹:۵۸ (UTC)
کاپیتولاسیون در ایران
سابقه کاپیتولاسیون در ایران به شکست ایران از روسیه و تحمیل پیمان ترکمنچای بر می گردد که پس از انقلاب 1917م شوروی ، لغو گردید . در سال 1343 دولت محمدرضا پهلوی بار دیگر در احیای کاپیتولاسیون قدم برداشت و قانونی از تصویب مجلس گذراند تا مستشاران نظامی آمریکا و تکنسین های وابسته و اعضای خانواده و خدمه آن ها اعم از نظامی و غیر آن از شمول قوانین قضائی ایران معاف شوند و به مصونیت دیپلماتیک دیپلمات ها و اعضای سیاسی سفارت خانه های خارجی ملحق گردند[2] به عبارتی با این قانون کاپیتولاسیون که در اصل مصونیت سیاسی دیپلمات ها و نمایندگان سیاسی در حال ماموریت یک کشور در کشور دیگر بود به دیگر اتباع داده می شد به گونه ای که به نظامیان آمریکایی که در ایران مامور بودند و وابستگانشان این مصونیت سیاسی اعطا شد و کلیه مستشاران آمریکایی نیز از حیطه قانون ایران بر کنار شدند. به طوری که اگر آنان مرتکب جرم وجنایتی در ایران می گردیدند در دادگاه های ایران جواب گو نبودند . این در حالی بود که آمریکا بیش از چهل هزار مستشار در ایران داشت و با این قانون آنان در صورت تخلف از هر گونه احتمال مجازات مصون بودند و امکان تعقیب آن ها توسط دستگاه قضایی ایران وجود نداشت و آنان هم چون دیپلمات ها و نمایندگان سیاسی ، مشمول قرارداد بین المللی وین می شدند که موادی از آن به شرح ذیل می باشد: