خطای لوآ: bad argument #1 to 'unstrip' (string expected, got nil). | |
زبانها | |
---|---|
عربی (زبان مادری) عبری | |
دین | |
دروزی | |
دروز اسرائیلی اقلیت دینی عربتباری است که در اسرائیل زندگی میکند، [۱]و عربی زبان مادری آنها میباشد. [۲]دروزیگرایی، دین قومی دروزیها، از اسماعیلیه (شاخهای از تشیع) ریشه گرفته است، اما دروزیها خود را مسلمان نمیدانند. دروزیهای اسرائیلی به زبان عربی بهصورت بومی سخن میگویند؛ بر اساس نظرسنجیای که مرکز پژوهشی پیو (Pew Research Center) در سال ۲۰۱۷ انجام داد، اکثریت دروزیهای اسرائیل از نظر قومی نیز خود را عرب معرفی میکنند.[۳]
اسرائیل دارای سومین جمعیت بزرگ دروزی در جهان است، پس از سوریه و لبنان.[۴] [۵]دادههای نظرسنجی نشان میدهد که دروزیهای اسرائیل، هویت خود را ابتدا بهعنوان دروزی (از نظر دینی)، در درجه دوم بهعنوان عرب (از نظر فرهنگی و قومی) و در درجه سوم بهعنوان اسرائیلی (از نظر شهروندی) اولویتبندی میکنند.[۶][۷][۸] اقلیتی کوچک از آنها خود را فلسطینی میدانند، که این موضوع آنها را از اکثریت دیگر شهروندان عرب اسرائیل که عمدتاً خود را فلسطینی میدانند، متمایز میسازد.[۹]
تاریخ دروزی ها در خاورمیانه
دروزیها خودشان خود را "الموحّدون" به معنای "یکتاپرستان" مینامند یک جامعه مذهبی اسرارآمیز و یکتاپرست هستند که عمدتاً در سوریه، لبنان، اسرائیل و اردن یافت میشوند. دین دروزی ترکیبی از عناصری از اسماعیلیه،[۱۰] گنوسیسم، نئوپلاتونیسم[۱۱] و دیگر فلسفهها است. دروزیها خود را "اهل التوحید" یا "الموحّدون" به معنای "یکتاپرستان" مینامند. امین طریف تا زمان مرگش در ۱۹۹۳، رهبر مذهبی برجسته این جامعه بود.[۱۲]
در تاریخ، رابطه بین دروزیها و مسلمانان معمولاً با آزار و اذیت شدید همراه بوده است. دین دروزی اغلب بهعنوان شاخهای از اسماعیلیه طبقهبندی میشود.[۱۳] [۱۴]هرچند این دین در اصل از اسلام اسماعیلی سرچشمه گرفته است، بیشتر دروزیها خود را مسلمان نمیدانند و پنج رکن اسلام را نمیپذیرند.[۱۵] [۱۶]دروزیها بهطور مکرر توسط رژیمهای مسلمان مختلف مانند خلافت فاطمی شیعی،[۱۷] امپراتوری عثمانی سنی[۱۸] و ایالت مصر[۱۹] آزار و اذیت شدهاند. آزار و اذیت دروزیها شامل کشتارها، تخریب خانههای عبادت دروزیها و مکانهای مقدس و اجبار به تغییر دین به اسلام بوده است. این کشتارها در روایت دروزیها بهعنوان تلاشهایی برای از بین بردن کل جامعه تلقی میشود.
رابطه بین دروزیها و یهودیان جنجالی بوده است.[۲۰] مطالب ضد یهودی (ضد سامی) در ادبیات دروزی وجود دارد، مانند در رسالات حکمت؛ بهعنوان مثال، در یک رساله که به یکی از بنیانگذاران دروزیها، بهاالدین المقدنی،[۲۱] نسبت داده میشود، به یهودیان اتهام قتل پیامبران مقدس زده شده است. [۲۲]از سوی دیگر، بنیامین تودلا، یک مسافر یهودی از قرن ۱۲، اشاره کرده است که دروزیها روابط تجاری خوبی با یهودیان نزدیک خود داشتند و طبق گفته او، این بهدلیل علاقه دروزیها به مردم یهودی بود.[۲۳] با این حال، یهودیان و دروزیها از هم جدا زندگی میکردند، جز در چند شهر مختلط مانند دیرالکمار و پکیعین.[۲۴]
اختلافات بین دروزیها و یهودیان در طول کشمکشهای قدرت دروزیها در کوه لبنان رخ داد، که در آنجا، یهودیان در شهرهای جلیل مانند صفد و طبریه در سال ۱۶۶۰ توسط دروزیها تخریب شدند.[۲۵][۲۶] در طول شورش دروزیها علیه حکومت ابراهیم پاشا از مصر، جامعه یهودی در صفد در اوایل ژوئیه ۱۸۳۸ توسط شورشیان دروزی مورد حمله قرار گرفت. خشونت علیه یهودیان شامل غارت خانههای آنها و بیحرمتی به کنیسههایشان بود.[۲۷][۲۸][۲۹]
دروزیها در اسرائیل در کوه کرمل، جنوب حیفا، و در جلیل زندگی میکنند. سکونت دروزیها در کوه کرمل نسبتاً جدید است، هرچند زمان دقیق آن هنوز مشخص نیست. پژوهشگران به یک سنت اشاره میکنند که میگوید آنها پس از سقوط خاندان معن که در لبنان مستقر بود، در عِصْفِیَة ساکن شدند. جمعیت دالیة الکرمل از پناهجویانی تشکیل شده که از حلب به این منطقه در اوایل قرن نوزدهم رسیدند.
سرشماری ۱۹۲۲ فلسطین نشان میدهد که ۷٬۰۲۸ دروزی در فلسطین تحت قیومیت بریتانیا زندگی میکردند (۱۱ نفر در منطقه جنوبی، ۸ نفر در اورشلیم-یافا، ۳ نفر در سامره و ۷٬۰۰۶ نفر در منطقه شمالی). سرشماری ۱۹۳۱ افزایش جمعیت دروزیها را نشان میدهد، با ۹٬۱۴۸ دروزی (۴ نفر در منطقه جنوبی، ۲۸ نفر در منطقه اورشلیم و ۹٬۱۱۶ نفر در منطقه شمالی).
روابط با یهودیان در دولت مستقل اسرائیل
در سال ۱۹۴۸، بسیاری از دروزیها بهطور داوطلبانه به ارتش اسرائیل پیوستند و هیچ یک از روستاهای دروزی تخریب یا بهطور دائمی رها نشد.[۳۰] از زمان تأسیس کشور اسرائیل، دروزیها همبستگی خود را با اسرائیل نشان دادهاند و خود را از رادیکالیسم عربی و اسلامی دور نگه داشتهاند.[۳۱] شهروندان دروزی اسرائیل در نیروهای دفاعی اسرائیل خدمت میکنند.[۳۲] شراکت یهودیان و دروزیها اغلب به عنوان «پیمان خون» یاد میشود، که به معنای اشتراک در بار نظامی مشترک برای حفظ امنیت کشور است.[۳۳]
از سال ۱۹۵۷، دولت اسرائیل بهطور رسمی دروزیها را به عنوان یک جامعه مذهبی مستقل به رسمیت شناخت، و آنها به عنوان یک گروه قومی متمایز در ثبتهای آماری وزارت کشور اسرائیل تعریف میشوند.[۳۴] از سوی دیگر، اداره مرکزی آمار اسرائیل دروزیها را در سرشماریها در رده عربها قرار میدهد. دروزیهای اسرائیلی خود را مسلمان نمیدانند و دین خود را مستقل و جدا از اسلام میپندارند.
در مقایسه با مسلمانان و مسیحیان اسرائیلی، دروزی ها تاکید کمتری بر هویت عربی دارند و بیشتر خودرا به عنوان اسرائیلی معرفی می کنند و میشناسند.
خدمت وظیفه نظامی و شراکت دروزی های در امور سیاسی کشور اسرائیل
دروزیهای اسرائیل در هر دو عرصه نظامی و سیاسی نقش برجستهای دارند و از زمان تأسیس کشور اسرائیل در ۱۹۴۸ در ارتش و سیاست این کشور مشارکت کردهاند.
پس از تأسیس اسرائیل، دولت خدمت اجباری برای مردان دروزی را الزامی کرد. از سالهای ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۶، جامعه دروزی در اسرائیل یک جنبش مقاومت علیه این سیاست به نام "جنبش خدمت اجباری" راهاندازی کرد. امین طریف، رهبر روحانی جامعه دروزی در آن زمان، به شدت با خدمت اجباری نظامی مخالف بود. در سال ۱۹۵۳، او تهدید به تکفیر کرد برای هر دروزی که بهطور داوطلبانه به ارتش اسرائیل بپیوندد و زنان دروزی را برای مقاومت در برابر خدمت اجباری برای فرزندانشان بسیج کرد. شیخ طریف همچنین از تأسیس ازدواجهای مربوط به سربازان خودداری کرد و خدمت اجباری را تهدیدی برای شهرت و ارزشهای جامعه دروزی میدانست.
بر خلاف این دیدگاه، جناح دیگری در داخل جامعه دروزی برای همکاری کامل با اسرائیلیها از جمله حمایت از خدمت اجباری، از خود حمایت نشان داد. رهبران برجسته این دیدگاه شامل صلاححسن حنیفه و لبیب حسین ابو روکان بودند. دولت اسرائیل توانست از اختلافات در داخل جامعه دروزی در مورد خدمت اجباری بهرهبرداری کند، بهویژه در سال ۱۹۵۴، زمانی که اخبار سرکوب سلطان الاترش و پسرش توسط رئیسجمهور سوریه، آدیب شیشاکلی، به جوامع دروزی در السویدا رسید.
در سال ۲۰۰۹، پنج نماینده دروزی در کنست (پارلمان اسرائیل) انتخاب شدند تا در کنست ۱۸ خدمت کنند که تعداد زیادی نسبت به جمعیت آنها بهحساب میآید. ردا منصور، شاعر، تاریخنگار و دیپلمات دروزی، توضیح داد: "ما تنها اقلیت غیر یهودی هستیم که به خدمت نظامی فراخوانده میشویم و درصد بالاتری از اعضای ما در واحدهای رزمی و بهعنوان افسر نسبت به خود یهودیان داریم. بنابراین، ما بهعنوان جامعهای بسیار ملیگرا و میهنپرست در نظر گرفته میشویم."
در سال ۱۹۷۳،آمال ناصرالدین،[۳۵][۳۶] یک فعال دروزی، دایره دروزی صهیونیستی را تأسیس کرد. هدف این گروه تشویق دروزیها به حمایت کامل و بیقید و شرط از دولت اسرائیل بود.[۳۷] این جنبش در پی ارتقاء همبستگی جامعه دروزی با اسرائیل و ترویج حمایت از سیاستهای صهیونیستی در میان دروزیها بود. امروزه، هزاران دروزی اسرائیلی عضو جنبشهای دروزی صهیونیستی هستند و بهطور فعال در حمایت از دولت اسرائیل مشارکت دارند.[۳۸]
در سال ۲۰۰۷،نبیه ادین، شهردار کیسرهسومی، پیشنهاد قانون اساسی "چندفرهنگی" که توسط سازمان عربی اسرائیلی عداله مطرح شده بود را رد کرد. او گفت: "دولت اسرائیل یک دولت یهودی است و همچنین یک دولت دموکراتیک که بر اصول برابری و انتخابات تأکید دارد. ما هر چیزی را که سازمان عداله درخواست کرده رد میکنیم." بهگفتهی او، سرنوشت دروزیها و چرکسیها در اسرائیل با سرنوشت این کشور پیوند خورده است.[۳۹] وی اظهار داشت: "این یک پیمان خون است، و پیمان زندگی است. ما نمیخواهیم از تغییرات اساسی در ماهیت این دولت که پیش از تأسیس آن سرنوشتهای خود را به آن پیوند دادهایم، حمایت کنیم."[۴۰]
تا سال ۲۰۰۵، حدود ۷,۰۰۰ عضو ثبتشده در جنبش دروزی صهیونیستی وجود داشت. در سال ۲۰۰۹، این جنبش کنفرانس جوانان دروزی صهیونیستی را برگزار کرد که با حضور ۱۷۰۰ شرکتکننده برگزار شد. این رویدادها نشاندهنده رشد و گسترش حمایت دروزیها از اسرائیل و تعهد آنها به ادامه همکاری با دولت اسرائیل است.
جنبش دروزی صهیونیستی نمادی از همبستگی عمیقتر جامعه دروزی با اسرائیل است و به عنوان یک تلاش برای مشارکت فعال در آینده سیاسی و اجتماعی کشور شناخته میشود.
وضعیت دروزها در بلندی های جولان
جمعیت دروزی در بلندیهای جولان تحت اشغال اسرائیل وضعیت پیچیده و خاصی دارد. پس از آنکه اسرائیل بلندیهای جولان را در جنگ شش روزه در سال ۱۹۶۷ از سوریه تصرف کرد، جامعه دروزی این منطقه تحت کنترل اسرائیل قرار گرفتند، اما برخلاف دروزیهای سایر مناطق اسرائیل، تابعیت اسرائیلی دریافت نکردند. در عوض، دروزیهای جولان به عنوان "مقیمان دائم" اسرائیل شناخته شدند که به آنها برخی حقوق اعطا شد، اما نه شهروندی کامل.
بسیاری از دروزیهای جولان وفاداری خود را به سوریه ابراز کردهاند و همچنان سوریه را سرزمین مادری خود میدانند.[۴۱] با این حال، دولت اسرائیل تلاشهایی برای ادغام دروزیهای جولان در سیستم اسرائیلی انجام داده است، از جمله ارائه خدمات بهداشتی، آموزشی و زیرساختی اسرائیلی. با این حال، آغاز جنگ داخلی سوریه و کشتار اقلیتهای دروزی توسط رژیم سوریه باعث تغییر گرایش و وفاداری آنها به سوی اسرائیل شد.[۴۲] در اوایل دهه ۲۰۲۰، افزایش قابل توجهی در درخواستها برای دریافت تابعیت اسرائیلی در میان دروزیهای بلندیهای جولان مشاهده شد.
- ↑ "The Christian population in Israel" (PDF). Central Bureau of Statistics (Israel). 24 December 2020.
- ↑ Brockman, Norbert (2011). Encyclopedia of Sacred Places, 2nd Edition [2 volumes]. ABC-CLIO. p. 259. ISBN 978-1-59884-654-6.
- ↑ "Israel's Religiously Divided Society". Pew Research Center.
- ↑ Druzes, Institute of Druze Studies, archived from the original on 17 June 2006
- ↑ Dana 2003, p. 99
- ↑ "Are the Druze People Arabs or Muslims? Deciphering Who They Are". Arab America. 8 August 2018. Retrieved 13 April 2020.
- ↑ Léo-Paul Dana (1 January 2010). Entrepreneurship and Religion. Edward Elgar Publishing. p. 314. ISBN 978-1-84980-632-9.
- ↑ James Lewis (2002). The Encyclopedia of Cults, Sects, and New Religions. Prometheus Books. Retrieved 13 May 2015.
- ↑ Nili, Shmuel (2019). The People's Duty: Collective Agency and the Morality of Public Policy. Cambridge University Press.
- ↑ Daftary, Farhad (2 December 2013). A History of Shi'i Islam. I.B.Tauris. ISBN 978-0-85773-524-9.
- ↑ Quilliam, Neil (1999). Syria and the New World Order. Michigan University press. p. 42. ISBN 9780863722493.
- ↑ Pace, Eric (5 October 1993). "Sheik Amin Tarif, Arab Druse Leader In Israel, Dies at 95". The New York Times. Retrieved 29 March 2010.
- ↑ K. Zartman, Jonathan (2020). Conflict in the Modern Middle East: An Encyclopedia of Civil War, Revolutions, and Regime Change. ABC-CLIO. p. 199. ISBN 9781440865039.
Historically, Islam classified Christians, Jews, and Zoroastrians as protected "People of the Book," a secondary status subject to payment of a poll tax. Nevertheless, Zoroastrians suffered significant persecution. Other religions such as the Alawites, Alevis, and Druze often suffered more.
- ↑ Layiš, Aharôn (1982). Marriage, Divorce, and Succession in the Druze Family: A Study Based on Decisions of Druze Arbitrators and Religious Courts in Israel and the Golan Heights. BRILL. p. 1. ISBN 9789004064126.
the Druze religion, though originating from the Isma'lliyya, an extreme branch of the Shia, seceded completely from Islam and has, therefore, experienced periods of persecution by the latter.
- ↑ J. Stewart, Dona (2008). The Middle East Today: Political, Geographical and Cultural Perspectives. Routledge. p. 33. ISBN 9781135980795.
Most Druze do not consider themselves Muslim. Historically, they faced much persecution and keep their religious beliefs secrets.
- ↑ Yazbeck Haddad, Yvonne (2014). The Oxford Handbook of American Islam. Oxford University Press. p. 142. ISBN 9780199862634.
While they appear parallel to those of normative Islam, in the Druze religion they are different in meaning and interpretation. The religion is considered distinct from the Ismaili as well as from other Muslims belief and practice... Most Druze consider themselves fully assimilated in American society and do not necessarily identify as Muslims..
- ↑ Parsons, L. (2000). The Druze between Palestine and Israel 1947–49. Springer. p. 2. ISBN 9780230595989.
With the succession of al-Zahir to the Fatimid caliphate a mass persecution (known by the Druze as the period of the mihna) of the Muwaḥḥidūn was instigated ...
- ↑ C. Tucker, Spencer C. (2019). Middle East Conflicts from Ancient Egypt to the 21st Century: An Encyclopedia and Document Collection [4 volumes]. ABC-CLIO. pp. 364–366. ISBN 9781440853531.
- ↑ Goren, Haim. Dead Sea Level: Science, Exploration and Imperial Interests in the Near East. p.95-96.
- ↑ Parsons, L. (2011). The Druze between Palestine and Israel 1947–49. Springer. p. 7. ISBN 9780230595989.
- ↑ Nettler, Ronald (2014). Muslim-Jewish Encounters. Routledge. p. 140. ISBN 9781134408542.
...One example of Druze anti—Jewish bias is contained in an epistle ascribed to one of the founders of Druzism, Baha al-Din
- ↑ L. Rogan, Eugene (2011). The War for Palestine: Rewriting the History of 1948. Cambridge University Press. p. 73. ISBN 9780521794763.
- ↑ L. Rogan, Eugene (2011). The War for Palestine: Rewriting the History of 1948. Cambridge University Press. p. 71. ISBN 9780521794763.
- ↑ Abraham David (24 May 2010). To Come to the Land: Immigration and Settlement in 16th-Century Eretz-Israel. University of Alabama Press. pp. 27–28. ISBN 978-0-8173-5643-9.
- ↑ Joel Rappel. History of Eretz Israel from Prehistory up to 1882 (1980), Vol.2, p.531. "In 1662 Sabbathai Sevi arrived to Jerusalem. It was the time when the Jewish settlements of Galilee were destroyed by the Druze: Tiberias was completely desolate and only a few of former Safed residents had returned..."
- ↑ Barnay, Y. The Jews in Palestine in the eighteenth century: under the patronage of the Istanbul Committee of Officials for Palestine (University of Alabama Press 1992) ISBN 978-0-8173-0572-7 p. 149
- ↑ Sherman Lieber (1992). Mystics and missionaries: the Jews in Palestine, 1799–1840. University of Utah Press. p. 334. ISBN 978-0-87480-391-4.
The Druze and local Muslims vandalised the Jewish quarter. During three days, though they enacted a replay of the 1834 plunder, looting homes and desecrating synagogues — but no deaths were reported. What could not be stolen was smashed and burned. Jews caught outdoors were robbed and beaten.
- ↑ Louis Finkelstein (1960). The Jews: their history, culture, and religion. Harper. p. 679.
In the summer of 1838 the Druses revolted against Ibrahim Pasha, and once more the Jews were the scapegoat. The Moslems joined the Druses in repeating the slaughter and plunder of 1834.
- ↑ Ronald Florence (18 October 2004). Blood libel: the Damascus affair of 1840. Univ of Wisconsin Press. p. 47. ISBN 978-0-299-20280-4.
There had been pogroms against the Jews in Safed in 1834 and 1838.
- ↑ "Internal Displacement Monitoring Center – Israel". Archived from the original on 3 September 2006. Retrieved 22 April 2009.
- ↑ "The Druze in Israel: Questions of Identity, Citizenship, and Patriotism" (PDF).
- ↑ Stern, Yoav (23 March 2005). "Christian Arabs / Second in a series – Israel's Christian Arabs don't want to fight to fit in". Haaretz. Archived from the original on 10 December 2007. Retrieved 7 January 2006.
- ↑ Firro, Kais (15 August 2006). "Druze Herev Battalion Fights 32 Days With No Casualties". Arutz Sheva. Archived from the original on 24 December 2018. Retrieved 15 August 2006.
- ↑ Sabri Jiryis (1969) [second impression]. The Arabs in Israel. The Institute for Palestine Studies. p. 145. ISBN 978-0-85345-377-2.
- ↑ Mordechai Nisan (2002). Minorities in the Middle East: a history of struggle and self-expression (2nd ed.). McFarland & Company. p. 109. ISBN 978-0786413751.
- ↑ Kais Firro (1999). The Druzes in the Jewish state: a brief history. Social, Economic and Political Studies of the Middle East. Brill Academic Pub. p. 210. ISBN 978-9004112513.
- ↑ Jacob M. Landau (1993). The Arab minority in Israel, 1967–1991: political aspects. Oxford University Press. p. 46. ISBN 978-0198277125.
- ↑ Eli Ashkenazi (3 November 2005). הרצל והתקווה בחגיגות 30 לתנועה הדרוזית הציונית [Herzl and hope in celebrating 30 (years of the) Druze Zionist movement]. Haaretz (in Hebrew). Retrieved 14 October 2014.
- ↑ Stern, Yoav (1 March 2007). "Druze, Circassian forum: Israel should remain a Jewish state". Haaretz. Retrieved 22 June 2010.
- ↑ Samar Odeh (9 December 2009). הציונות הדרוזית היא אהבת מדינת ישראל והתרומה למדינת ישראל [Druze Zionism is the love of the state of Israel and contribution to the state of Israel] (in Hebrew). Radio Haifa. Archived from the original on 21 July 2011.
- ↑ Mort, Jo-Ann (13 July 2012). "Daydream Believers: A Saturday in Majdal Shams on the Golan Heights". New York: Dissent Magazine. Retrieved 21 January 2017.
...still consider themselves citizens of Syria today... Since the Israelis annexed the Golan in 1981, the Syrian Druze have been eligible for Israeli citizenship, but most reject it and instead have permanent resident status and a , with their citizenship line empty, except for a line of stars.
- ↑ Horesh, Hadar (29 July 2024). "למדינה היו תוכניות גדולות לעיירה מג'דל שמס - המלחמה טרפה את הקלפים". The Marker.
- Israeli Druze. (2015, February 25). In Wikipedia, The Free Encyclopedia. Retrieved 17:57, March 28, 2015, from http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Israeli_Druze&oldid=648816325